De jongeren gingen een week lang in filmarchieven op zoek naar nieuwe beelden bij scènes uit de film, waar Prokofiev muziek voor schreef. Net als Eisenstein combineerden ze los van elkaar staande beelden waardoor nieuwe associatieve betekenissen ontstaan. De muziek van Prokofiev werd behouden, maar ook hier werd de digitale schaar boven gehaald.

Deze experimentele film is het resultaat van een onderzoek naar de beeldtaal van Eisenstein en de wisselwerking met de muziek van Prokofiev. De jongeren zochten naar vormelijke of inhoudelijke overeenkomsten tussen beeld en muziek om stukken muziek bij hun scène te plaatsen.

Eisenstein is bekend om zijn ‘intellectuele’ montage: door de combinatie van 2 van elkaar onafhankelijke beelden creëert hij een nieuwe betekenis. Oog + water = huilen.
Hij verknipt de werkelijkheid en maakt in de montage een optelsom van beelden om een verhaal te vertellen.

De leerlingen van Pius X werkten in zekere zin met dezelfde technieken. Ze deelden de film op in scènes en doorspitten online filmarchieven op zoek naar narratieve, vormelijke en gevoelsmatige overeenkomsten. Ze reconstrueerden de film door found footage van de na-oorlogse periode uit zijn context te trekken en op een associatieve manier het verhaal opnieuw te vertellen. 

Ze worden zich daarbij bewust van ons collectief visueel geheugen. Een beeld van een formatie van vliegtuigen interpreteren we als ‘oorlog’. Een kind dat eerst door de moeder geknuffeld wordt maar daarna alleen door een veld loopt is wees geworden. De ‘magie van montage’ speelt hierin een grote rol. Niet alleen de inhoud, maar ook de volgorde, ritme, beeldkader, perspectief en camerabeweging helpen de kijker in de betekenisgeving van de beelden.

Anders dan Eisenstein gaan de jongeren intuïtief met de beelden om. Door de vloedgolf aan beschikbaar materiaal zijn ze genoodzaakt keuzes te maken en zich te verdiepen in de gekozen beelden.

Daarnaast is de wisselwerking tussen muziek en beeld een belangrijk aspect in het vertellen van het verhaal. Voor deze remake werd Prokofievs’ muziek pas in de laatste fase bij de beeldmontage gezet. Daarbij werden de hoofstukken van muziek losgekoppeld van de scène waar ze oorspronkelijk bij hoorden. De jongeren gingen op zoek naar gevoelsmatige associaties of elementen in het beeld die overeenkomen met elementen in de muziek en plaatsten die onder hun montage. Dit zorgt opnieuw voor een herinterpretatie van bestaand materiaal.

Het resultaat van het project was in februari 2017 te zien in de inkomhal van de Elisabethzaal, bij een concert van deFilharmonie van Prokofievs' muziek voor Ivan De Verschrikkelijke. Maar nu kan je de film natuurlijk gewoon online bekijken.