Meer dan veertig jaar actief zijn in het kunstenveld levert bijzondere inzichten en ervaringen op.

Tijl Bossuyt kwam er tijdens de hoogdagen van de creatieve expressie al dansend mee in aanraking en was er niet meer uit weg te slaan. Hij werd gebeten door de microbe die August J. Bal over heel Vlaanderen verspreidde en zou er nooit meer van (willen) herstellen: de noodzaak van de kunsten voor de veelzijdige en kritische ontwikkeling van de mens, bouwend aan een evenwichtige en inclusieve samenleving.

Doorheen vijf tijdsblokken schetst Tijl Bossuyt het wel, maar vooral het wee van 100 jaar niet-formele kunsteducatie en -participatie in Vlaanderen. Hoe deze tak van de kunsten vaak tot een schimmenspel werd gedwongen door intense verzuiling, politieke beslissingen, economische wetmatigheden, het kunstenveld, zichzelf … maar telkens opnieuw als een feniks herrees.